چه بايد گفت؟

چه باید گفت؟ چه دوست دارند بشنوند؟

شروع دوره جوانی من همزمان بود با پدیده عظیم اجتماعی دوم خرداد.و من هم که از بچگی علاقه زیادی به کارهای اجتماعی داشتم خیلی زودتر از آنچه تصور میکردم درگیر کارهای اجتماعی شدم.در آن زمان به صورت اتفاقی پایم به روزنامه باز شد و به صورت پراکنده بدون آنکه از فن نوشتار چیزی بدونم احساساتم رو می نوشتم.در آن زمان وبلاگی هم داشتم که بعضی از نوشته هام رو در آنجا می نوشتم.وبلاگی که هر روز خواننده های زیادی داشت.من در آنجا آرزوهای نسلم رو می نوشتم.نسلی که آرزوی ساختن یک آرمانشهر داشت.نسلی که آرزوهاش رو فریاد کشید.نسلی که مشتهاش رو گره کرد .نسلی که برای آنچه عقیده داشت هزینه داد و با پایان آن سالها و با خزان بهار مطبوعات نسل از هم گسیخت و هرکدوم به راهی رفتن.گرد غم و نا امیدی روی نسل من پاشیده شد و تنها گاه گاهی قسمتی از غمهایش را به زبان استعاره میگه.من احساس میکنم که بعد از ما نسلی اومده که آرزوهای دیگهای داره و دنیا رو با ما متفاوت میبینه و دوست داره حرفهایی از جنس دیگه بشنوه.

واقعا دوست دارم بدونم که نسلی که پس از ما و بعد از پایان هیاهوی دوم خرداد پا به عرصه جوانی گذاشت دغدغه های ذهنیش چیه؟ اولویت های زندگیش چیه ؟ دوست داره چه چیزی بدست بیاره؟ از چه راهی میخواد به آرزوهاش برسه؟ شما چی فکر می کنین؟