دلتنگم

برادر جان دلم تنگه :

سلام.سلامی به وسعت آرزوها . آرزوهایی که دیر زمانیست خیلی از آنها را از یاد بردیم . آرزوهایی که زمانی مهم ترین دغدغه خاطرمان بود و اکنون که نگاهی به آنها می کنیم می بینیم که چقدر از آنها دور افتادیم.امروز که از پادگان بر می گشتم عجیب یاد گذشته ها افتادم و یاد آن زمانها که چقدر زیبا آینده ام را با بهترین دوست و مهربان ترین همدم همیشگی ام ترسیم می کردیم. یاد شبهایی که چقدر با هم نقشه می کشیدیم واسه روزهایی که اون هم دانشگاه قبول میشه. تازه داشتم مفهوم تکیه داشتن رو و به کسی تکیه کردن رو احساس می کردم که بهترینم میان ماندن و رفتن ، پرواز را برگزید و رفت .برادر جان دلم تنگه.برادر جان دلم تنگه.میگن گذشت زمان دلتنگی ها رو کم می کنه ولی من هر رزو دلتنگ تر می شم.باور کردم که دیگر نیستی ولی اندوه نبودنت هر روزبیشتر میشه.تو را می بویم همین نزدیکی ها هستی ، مثل همیشه.می خوام باهات درد دل کنم.ولی کجایی نمی بینمت.بیا می خوام باهات بازی کنم. بیا می خوام دوباره با همه شوخی کنیم و بخندیم.دوست دارم در یکی از شبهایی که خوابت را می بینم دیگر از خواب بیدار نشم و همیشه در عالم با تو بودن بمونم...........

 

و اما قصه شیرین پادگان :

خوب این هفته که خیلی خوب بود. این هفته من از یک سرباز نمونه تبدیل شدم به یک کارمند نمونه . کارمندی که صبح ساعت 4.5 صبح به سمت محل کار حرکت می کنه و هر رزو ساعت 6 عصر خونه هست.کم کم داره دفترچه مرخصی ام پر میشه بس که مرخصی ساعتی گرفتم.خاطره جدیدی هم که اتفاق نیافتده چون که فقط کلاس تئوری میریم و من رژه صبحگاهی رو هم به مدد تمارض درد پا پیچوندم و تنها اتفاق این روها تناول مداوم چیپس و پفک و تخمه در سر کلاسهای تئوری هست.البته در کنار اینها خواب رو هم باید اضافه کرد که یکی از ارکان مهم کلاس تئوری هست.من هم که در این روزها در حال تمارض هستم و از پوشیدن پوتین معاف شدم و با دمپایی سفید مشغول جولان در پادگانم.اینقدر هم جورابم خوشگل و گل منگولی هست که فرمانده محترم گروهان خواهش کرده یک جوراب یکم تیره تر بپوشم.واقعا جالب بود امروز داشت چشماش 4 تا می شد از دیدن من با اون جورابای گل منگولی .بیچاره با کلی خجالت به من گفت آخه آقای دکتر این جورابا شایسته شخصیت شما نیست.بیچاره من رو با آدم حسابی اشتباه گرفته.اتفاق مهم دیگه هفته گذشته برف بازی خفن درون پادگان بود که بنده بعد از کلی برف بازی مورد هجوم نا جوانمردانه یکی از دوستان قرار گرفتم که ناچار به دنبال کردن مهاجم به صورت دو در پادگان شدم که در حین دویدن مثل تانک خوردم زمین و شدم خرس برفی.در همین حین فرمانده گردان هم سر رسید که می خواست برای برف بازی گیر بده و با دیدن صحنه سقوط من در برف از زور خنده حتی نتونست یک کلمه حرف بزنه و رفت تو اتاقش.این رییس دفترش هم از این صحنه زمین خوردن من و تعقیب و گریز با موبایلش فیلمبرداری کرده که هر روز به من میگه می خوام بفرستم واسه اخبار 30 : 20 تلویزیون با عنوان سربازی پزشکان وظیفه.اتفاق قابل ذکر دیگه هم سبقت گرفتن چرخ ماشین دوستم از ماشین بود.ما داشتیم می رفتیم پادگان که یکهو دیدیم داره لاستیکمون از ماشین سبقت میگیره ولی خدا رو شکر مشکلی برامون ایجاد نشد و ماشین راحت ایستاد.خلاصه خطر از بیخ گوشمون گذشت.