من و کوه

من و کوه

صبح بیدارشدم دیدم برف داره میاد و خوشحال و خندان رفتم تو رختخواب برای ادامه خواب شیرین. در دل هم یک تشکری از پروردگار کردم.چون با دوستم قرار گذاشته بودیم که اگه برف نیاد بریم کوه و اگه برف اومد برنامه کنسل.ولی در همان حین که در رختخواب مشغول خواب شیرین بودم درینگ درینگ تلفنم در اومد. با دوستم که حرف زدم گفت که افتاب هست و بریم کوه.هرچی از ما اصرار که والا برف میاد از دوست ما انکار که نخیر آفتابی هست.

 

خلاصه با دلی اکنده از اندوه  عازم کوه شدیم و البته تا دوستم رسید خونه ما برف هم قطع شده بود. و کوه پیمایی اغاز شد.جاتون خالی چقدر کوه قشنگ بود و کیف داد تنها نکته بدش سگهای عزیز بودن که در جاهایی از راه ایستاده بودن و با چشمهای زیباشون کوهنوردها رو مشایعت می کردن .من هم که اصلا از سگ نمی ترسم .داشتم قبضه روح میشدم.بعد هم در اوج لذت بردن از کوه بنده کشف کردم که بعله موبایلم نیست که ناچار شدیم زود بیایم پایین و طبق معمول بنده مثل گولها یادم رفته بود موبایلم رو ببرم و در ماشین جا گذاشتم واقعا ای کیو در حد نباتی .این هم یک نکته علمی که هی این بچه های استاجر و انترن اطلاعات وسیع پزشکی من رو زیر سوال نبرن.

خوب یک عکسی هم به یادگار از خودم در حین کوهنوردی گرفتم که گفتم شما هم ببینین بد نیست :