نوروزانه

نوروزانه

هر سال وقتی نزدیک عید می شویم یاد خاطرات ایام کودکیم می افتم .یاد روزهایی که تمام آرزوهایم را در پاکتهای عیدی جستجو می کردم.یاد سالهایی که لباسهای نو را به تن میکردیم و به طرف خونه مادر بزرگ مادرم میرفتیم.یاد سفره هفت سینی که با ظرفهای رنگارنگ قدیمی تزیین شده بود ،یاد ظرف نقره در داری که توش سوهان عسلی بود و من همش منتظر فرصتی بودم تا بهش ناخنک بزنم.صورت پر مهر و لبخند های دوست داشتنی مادر بزرگم رو به یاد میارم که وقتی همه بچه هایش جمع میشدن با خوشحالی وصف ناپذیری قرآن قدیمیش رو باز میکرد و به تناسب سن ، به هرکدوم از بچه ها اسکناسی می داد .من هر سال آرزو میکردم که کاشکی زودتر بزرگ میشدم تا میتونستم عیدی بیشتری بگیرم ولی الان که بزرگ شدم میگم کاشکی هنوز همان زمان بود و سهم من هم همان اسکناس ۲۰۰ تومنی. اسکناسهای مادر بزرگ رنگهاشون متفاوت بود ولی همه یک بو میدادند و آن بویی نبود جزعطرعشق مادر بزرگ به بچه ها ،نوه ها و نتیجه هایش........

بی ریشه:

هر کاری خوبی و بدیهایی داره . مهاجرت هم یکسری خوبی داره و یکسری بدی که متاسفانه این روزها میزان خوبیهاش اینقدر بیشتر شده که همه دوست دارن از ایران برن. و من همه دوستهام رو تشویق به مهاجرت می کنم.ولی این رفتن دلیل نمیشه که آدم دلش برای ریشه هاش تنگ نشه.و این دلیل نمیشه که وقتی تو کنسرت

 
سرزمین من
خسته خسته از جفایی
سرزمین من
بی سرود و بی صدایی
سرزمین من
دردمند بی دوایی
راه دوباره من
در همه جا نمیشه
بی تو گزاره من

سرزمین من
مثل دشت پر غباره
سرزمین من
مثل قلب داغداره
سرزمین من
سرزمین من*

 

رو میشنوی صورتت خیس اشک نشه. شاید آدمهای مهاجر خیلی چیزهای خوب داشته باشن ولی چیزی به اسم ریشه تو کشورهای خارجی ندارن.نظر آدمها متفاوت هست ولی من ترجیح میدم که بعد از تموم شدن درسم برگردم چون درخت هرچقدر هم که تنومند باشه بی ریشه خشک میشه.....

*این شعر افغانی هست ولی من هرچی گشتم نتونستم شاعرش رو پیدا کنم.